I realized I made a mistake

I thought that I needed some space, but I just let love go to waste

Now what will it take to feel right, can I come see you tonight?

Is there someone new now, what can I do now?

Last time I wasn't sure, this time I will give you more

Last time I didn't know, I messed up and let you go, I need you don't say no

This time I want it all...

This time I'll take the chance...

Þetta lag.

Þessi texti.

Ég er orðlaus.

ER

Somewhere in my dreams I feel your touch...

Ég er og hef alltaf verið mikil tilfinningavera. Á auðvelt með að opna mig fyrir öðrum og hangi sjaldnast í lokaðri skel. Stundum getur þetta verið kostur en á sama tíma galli. Það er nefnilega ekkert alltaf gott að gefa of mikið af sér (note to self)...

Kosturinn við að eiga auðvelt með að gefa af mér er hins vegar sá að ég get nýtt mér þetta í skrifum. Ég veit fátt betra en að skrifa fallega texta (oftast fyrir mig sjálfa þó, eins og er) og gerði mikið af því fyrir nokkrum árum að skrifa ljóð. Þessir textar eru ekkert endilega eitthvað sem ég hef sjálf reynslu af, en auðvitað verða þess konar textar dýpri og „snertanlegri“.

Hér er eitt sem mér þykir vænt um:

xx

At last

"I found a thrill to rest my cheek to. A thrill that I have never known."

Það eru ótrúlega margir sem tengja ákveðin lög við einhver tímabil í lífi sínu eða ákveðnar manneskjur. 

Ég er ein þeirra. 

At last með Ettu James var eitt þessara laga sem ég tengi við yndislegt tímabil. Etta James lést þann 20. janúar síðastliðinn og degi seinna var þetta tímabil á enda. Tilviljun?

Kannski ekki. Kannski.

RIP Etta James